بررسی تأثیر مشاوره با خانواده بر مقیاس‌های علامتی کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی درمانی

  مقدمه: سرطان پستان از جمله بیماری‌های مزمن است که به‌واسطه علایم و عوارض جانبی ناشی از درمان‌های موضعی و سیستمیک از جمله جراحی و شیمی‌درمانی می‌تواند کیفیت زندگی زنان را تحت تأثیر قرار دهد و از آنجایی‌که خانواده به‌عنوان اولین منبع مراقبتی و حمایتی برای عضو مبتلا به بیماری محسوب می‌شود، نوع نگرش خانواده نسبت به بیماری و علایم و عوارض ناشی از آن تأثیر ویژه‌ای در امر مراقبت از بیمار دارد، لذا یکی از سیاست‌های مهم مراقبتی این است که خانواده به‌عنوان یک مددجو نیاز به دانش و درک بیشتری نسبت به فرآیند بیماری و درمان دارد. لذا، لازم است برگزاری جلسات آموزشی و مشاوره‌ای جهت ارتقاء کیفیت زندگی بیماران با حضور بیمار و اعضای خانواده و با در نظر گرفتن فاکتورهای تأثیرگذار بر خانواده صورت پذیرد. از این رو مطالعه حاضر برای تعیین تأثیر مشاوره با خانواده بر مقیاس‌های علامتی کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی‌درمانی انجام گرفته است.   روش‌ بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه‌تجربی است که نمونه‌های این پژوهش شامل زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی‌درمانی در درمانگاه‌های واقع در شهر قزوین و زنجان بودند که در دو گروه آزمون و شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. گروه آزمون تحت 8 جلسه برنامه مشاوره با خانواده با حضور همسر و فرزند قرار گرفتند. به‌طوری‌که کیفیت زندگی بیماران هر دو گروه در ابعاد علامتی در ابتدا و انتهای کار اندازه‌گیری شد و داده‌ها با نرم افزار spss نسخۀ 15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که مشاوره با خانواده سبب کاهش عوارض عمومی ناشی از شیمی‌درمانی همچون خستگی، تهوع و استفراغ، درد، تنفس دردناک، اختلال خواب، بی‌اشتهایی، یبوست، اسهال، مشکلات اقتصادی و همچنین علایم و عوارض اختصاصی ناشی از سرطان پستان و شیمی‌درمانی همچون علایم پستان (درد، تورم، حساسیت و ضایعات پوستی در پستان) و بازو(درد و تورم در بازو و شانه) و نگرانی نسبت به ریزش مو گردیده است.(05/0 p< ).   نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر که نشان‌دهنده تأثیر مشاوره با خانواده در کاهش عوارض ناشی از بیماری و درمان بوده است، پیشنهاد می‌گردد جهت ارتقاء کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی‌درمانی توجه ویژه‌ای به نقش و جایگاه خانواده جهت مشارکت در فرایند مداخلات درمانی و بالینی و حمایت از بیمار صورت گیرد.